Έκαμα, που λες, αντικατάσταση σε κάποια σχολεία το τελευταίο διάστημα. Όχι, δεν είμαι η υστερική καθηγήτρια του ως άνω απαράδεκτου ηχητικού ντοκουμέντου. Μα θα μπορούσα να είμαι...
Έμπαινα μες την τάξη τζαι γίνετουν σιγή! Οι μαθητές κρέμμονταν από τα χείλη μου. Δεν άκουες τίποτε πέραν από τις αναπνοές τους. Το μάθημα γινόταν φυσικά κι αβίαστα γιατί το ενδιαφέρον τους για μάθηση ήταν απαράμιλλο... Οϊ! κάτσε... σόρρυ! Τούτον εν σενάριο επιστημονικής φαντασίας που είδα στον ύπνο μου! Πάμεν ξανά...
Έμπαινα μες την τάξη τζαι γίνετουν "Ο χαμός"που λέει κι ο μάμμο. Αν δεν τους ελάλουν τίποτε, θα εταράσσαν ακόμα τα θρανία τζαι τες καρέκλες (φέρε στην μνήμη σου τον τριχοσηκωτικόν ήχο, που κάμνουν τα μεταλλικά έπιπλα μιας τάξης, όταν τα μετακινείς συρόμενα στο πάτωμα... ναι ναι! αυτόν ακριβώς εννοώ!) εντελώς απροκάλυπτα, άμπα τζι εν καταλάβω ότι εν ξεπίτηδες που το κάμνουν! Ώσπου να αποφασίσουν ποιά εν η ιδανική θέση, να κάτσουν κάτω τζαι να σταματήσουν να φωνάζουν (όχι όμως και να μιλούν, αυτό επ'ουδενί) επέρναν το πρώτο δεκάλεπτο! Σσσσσσ! Τίποτε! Ρε σιωπάτε! Τίποτε! Φωνάζω για να ακουστώ πάνω που τες φωνές τους! Τίποτε! Προσπαθώ να τους θέσω το κρίσιμο, πρώτον ερώτημα του μαθήματος, που υποτίθεται θα απογειώσει το ενδιαφέρον - αυτών των αγριμιών, αν είναι ποτέ δυνατόν - και θα προσγειώσει την προσοχή τους! Τίποτε! Κανένας εν διά σημασία! Η έννοια τους είναι να γελούν, να κόφκουν κουβέντες, να ασχολούνται με τα κινητά τους, να σύρνουν χαρτούθκια τζαι να σηκώνουνται κάθε τόσο, χωρίς καν να ζητήσουν άδεια, τη μιαν για να σύρουν ένα χαρτούι μες τον κάλαθο, την άλλη για να δώσουν ή να πάρουν ένα τετράδιο, μια πέννα, κάτι τέλοσπάντων... Την πρώτη μέρα, εν θα σας περιπαίξω, έμεινα μαλάκας! Έπαθα την πλάκα μου! Εν το περίμενα που... "μωρά" (έλεος με τουν τον όρο πλέον) του γυμνασίου! Ούτε μάθημα αξιώθηκα να κάμω, ούτε τίποτε. Ούτως η άλλως ήμουν απροετοίμαστη γιατί ειδοποιήσαν με την προηγούμενη μέρα τζαι δεν μπόρεσα να μιλήσω με τον καθηγητή που θα αντικαθιστούσα.
Την άλλη μέρα, είχα τζαι τον χρόνο τζαι την κατάλληλη πληροφόρηση για να προετοιμαστώ για το... μάθημα. Ήθελα πολλά να τα καταφέρω, γιατί μέσα στο χάος κάθε τμήματος, υπήρχαν πάντα 4-6 ζευκάρκα μμάθκια που με κοιτούσαν με προσμονή, με την αξίωση να τα καταφέρω, με την απαίτηση να επιβληθώ στα υπόλοιπα 16-20 κουτορνίθκια... Ένας μάλιστα εξ'αυτών το εδήλωσε με τρόπο σπαραξικάρδιο: Σκάστε ρεεε! Θέλω να ΜΑΘΩ! εφώναξεν στους συμμαθητές του, που εν εσιωπούσαν...!
Στο ίδιο μοτίβο, κάποια στιγμή τους είπα ικετευτικά σχεδόν: σας παρακαλώ, σιωπάτε γιατί εγίνειν η κκελλέ μου καζάνι! Τζι απαντά μου ένας που τζείνους-που-θέλουν-να-μάθουν: τι να πούμεν τζι εμείς κυρία? που τους έχουμεν κάθε μέρα, ούλλη μέρα πας την κκελλέ μας?
Αντιλαμβάνεσται ότι δεν τίθεται θέμα να μπεις στην τάξη τζαι να κάμεις μάθημα με τζειν τους 4-6 μαθητές. Τζαι που άποψη θέματος αρχής, αλλά τζι επειδή εν ναι στο χέρι σου. Αν δεν επιβληθείς στην πλειοψηφία (πως αλλάξαν τα πράματα? κάποτε ήταν μειοψηφία...) εν μπορείς όϊ να διδάξεις, αλλά ούτε να μιλήσεις...
Τελικά, επ'απειλή διαγωνίσματος (το οποίον έκαμα, απρόοπτα) εσταθήκαν τζι έκαμα τους μάθημα. Για το διαγώνισμα σημειώσατε ότι άρπαξα τζαι απειλή. Όταν είπα σε κάποιον μαθητή να γράψει, ειδάλλως εν έχει βαθμό,, είπεν μου επί λέξη: έσχετε τζι αυτοκίνητον κυρία...!!!! Τα αποτελέσματα του διαγωνίσματος είναι μια άλλη, δακρύβρεκτη, ιστορία που δεν θα αναλύσω τώρα. Ίσως, μιαν άλλη φορά να σας πω για τα τραγικά αποτελέσματα που έχουν στον εγκέφαλο τους τα μέσα μαζικής δικτύωσης και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, καθώς και τα γκρίγκλισh στην έκφραση κι ορθογραφία τους...!.?
Όπως είδα στα σχόλια του πιο πάνω αχρείου ντοκουμέντου, η κυρία αυτή έχει ιστορικό υστεριών, μέχρι τζαι ψυχολογικά αναφέρουν κάποιοι... Δεν με ξενίζει το γεγονός. Ίσια-ίσια που τωρά κατανοώ κάποιους καθηγητές που εν με τα ηρεμιστικά τζι έχουν λογιών-λογιών νευρικά τικ. Δεν αμφισβητώ το γεγονός ότι η εν λόγω κυρία, ίσως, λόγω βεβαρημένου ιστορικού, να μην κάμνει για εκπαιδευτικός, πλέον. Θέλω όμως να σταθώ στην συμπεριφορά των μαθητών, που όπως την έζησα κι εγω, από πρώτο χέρι, είναι απαράδεκτη. Κι είναι απόδειξη αυτού, το πιο πάνω ηχητικό. Όϊ μόνον απ'όσα ακούμεν να τεκταίνονται - τις φωνές, τις βρισιές, τον μπαζουρλισμό - αλλά τζαι που το γεγονός ότι υπάρχει το παρόν, δημοσιευμένο, στο γιουτιούμπ. Ας αφήσω στην άκρη το γεγονός ότι οι μαθητές, εν έπρεπε καν να έχουν κινητό ανοιχτό στο μάθημα.
Όπως τζαι να τα σκεφτώ, πάντα καταλήγω στο συμπέρασμα ότι φταίουν οι γονιοί. Η ανικανότητα κάποιων καθηγητών είναι δευτερευούσης σημασίας, σε σχέση με την ανικανότητα των γονιών. Δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι η αγάπη που χρωστούν στα παιδιά τους δεν μεταφράζεται πάντα σε υλικά αγαθά και στην υποστήριξη τους από οποιονδήποτε, αδιάκριτα, είτε έχουν δίκαιο, είτε φταίουν . Πολλές φορές η αγάπη απαιτεί στέρηση υλικών αγαθών αν πρόκειται να το βλάψουν, θυσία προσωπικής ευτυχίας αν πρόκειται να χαλάσουν οι ψυχικές ισορροπίες του παιδιού, χρόνο για να ακούσουν τους προβληματισμούς του, να ζήσουν μαζί του, να το παραδειγματίσουν με σωστές συμπεριφορές, να του εμπνεύσουν σεβασμό για τους γονείς του, τους παππούδες του, τους δασκάλους του κι όλους όσους του προσφέρουν ή απλά έχουν μεγαλύτερη εμπειρία, είτε λόγω ηλικίας, είτε λόγω μόρφωσης. Όταν κάθε φορά που συναφέρνουν τους καθηγητές στο σπίτι, οι γονιοί κατηγορούν τους τζαι ππαρτάρουν/αππώνουν τα παιθκιά τους, τι σεβασμό θα δείξουν την άλλη μέρα στο σχολείο? Όταν για ψύλλου πήδημα, όπως είναι μια απλή και δίκαιη παρατήρηση για την... "στολή"του (εδώ γελάμε), έρκεται εντός 10λέπτου η μάμμμμα του μαθητή να λάβει τον λόγο, που στεναχωρήσαν το ευαίσθητο... μωρό της? Πως θα νιώσουν οι μαθητές αυτόνομοι να εκτιμήσουν, να σεβαστούν και να δώσουν στον καθηγητή την ευκαιρία να τους κερδίσει? Αφού αυτά τα αναλαμβάνει η μάμμμα κι αν η μάμμμα δεν σέβεται τον καθηγητή γιατί να το κάνει το παιδί της?
Σκέφτομαι, λοιπόν, σε τι σχολεία θα μπουν τα μωρά μου? Θα είναι μέσα σε τζείνα τα καημένα τα μωρά που θέλουν να μάθουν και που καταπατώνται τα δικαιώματα τους από τους υπολοίπους? Ή θα μεταπηδήσουν, παρασυρόμενα ή κι από απλή παραίτηση λόγω απελπισίας, στην ομάδα των "έξυπνων", των καλοπερασάκηδων, των ανίδεων, των τουριστών του σχολείου? Και το συμπέρασμα είναι ένα: όπως τζαι να κάτσει μάππα, τα μωρά μου, τα μωρά σας, τα μωρά ΜΑΣ θα αδικηθούν!
Τζι επειδή η ανάρτηση τούτη θα μπορούσε να γίνει ακόμα μεγαλύτερη, θα βάλω επιτέλους μιαν τελικήν τελεία.
